Rodzina Kołatków
Do rodziny kołatków należą chrząszcze małe, zwykle ciemno ubarwione, o ciele walcowatym, wydłużonym bądź krótkim i owalnym. Długość ciała krajowych chrząszczy waha się w gra-
nicach 1,5-9 mm. Prawie u wszystkich gatunków czułki osadzone są na bokach głowy tuż przed oczami. Ze względu na budowę wyróżnia się kołatków czułki nitkowate, 11-członowe lub 10-członowe, przy czym trzy ostatnie człony są zwykle dłuższe od poprzednich, oraz czułki piłkowane lub grzebykowate. Niektóre rodzaje mają biczyk czułków zbudowany z krótkich, małych, nitkowato ułożonych członów, natomiast trzy ostatnie człony, znacznie dłuższe i szersze od członów biczyka, tworzą piłkowaną buławkę. W tym wypadku czułki składają się z 8-10 członów.
Chrząszcz ma głowę dużą, głęboko wciągniętą w przedtułów. Przedplecze węższe niż szerokość nasady pokryw, wypukle sklepione, z zasady kapturowato nakrywa głowę. Jego boki mają najczęściej ostre krawędzie. Czasem są zaokrąglone. U niektórych gatunków na tarczy przedplecza występuje pagórkowate wzniesienie w kształcie garbu. Pokrywy bezładnie kropkowane bądź też kropki na pokrywach ułożone są w regularne szeregi. Na odwłoku znajduje się pięć widocznych pierścieni. Zapiersie i pierwszy segment odwłoka z wgłębieniami lub bez wgłębień do chowania nóg. Stopy składają się z pięciu członów.
Rodzina kołatków (chrząszcze) zajmuje stanowisko przejściowe między rodzinami Bostrychidae i Ptinidae. Wyraźnie pięcioczłonowe stopy u chrząszczy z rodzin Anobiidae i Ptinidae odróżniają się od chrząszczy należących do rodziny Bostrychidae. Główną cechą odróżniającą chrząszcze z rodzin Anobiidae i Ptinidae jest miejsce osadzenia i budowa czułków Chrząszcze z rodziny Ptinidae mają czułki osadzone blisko siebie na czole między oczami. Ostatnie trzy człony czułków nie są wy-
raźnie dłuższe od członów poprzednich. Larwy kołatków są mięsiste, łukowato zgięte, drobnowłosione, opatrzone trzema parami nóg tułowiowych. Całe ciał jest białe, tylko głowa jest zwykle ciemniejsza.
Niektóre gatunki kołatków rozwijających się w drewnie uderzają w porze godowej głową i przedpleczem o drewno, wskutek czego powstają dźwięki przypominające odgłosy kołatania. Stąd
też powstała nazwa kołatki.